روش دوم: روش تبلور است که بر اساس آن، هر ماده به دور هسته‌اي از جنس خودش متبلور مي‌شود. براي جدا کردن شکر و نمک با اين روش، مخلوط نمک و شکر را پس از انحلال در آب، گرم کنيد و به صورت محلول اشباع درآوريد. هم‌زمان دو نخ در محلول آويزان کنيد که به يکي از نخها تکه‌اي سنگ نمک و به نخ ديگر تکه‌اي نبات بسته شده باشد. پس از مدتي، هر ماده به دور بلور همجنس خود جمع و متبلور مي‌شود.
روش سوم:چون شکر مولکولي در آب حل مي شود و نمک يوني، ميتوانيد مخلوط را در آب حل کنيد و آن را از ستونهاي تبادلگر يوني که قادرند کاتيونها و آنيونهاي موجود در آب را از آن جدا کنند، عبور دهيد. در مسير تبادلگر يوني، يونهاي مثبت Na و يونهاي منفي Cl از آب جدا مي شود و شما در آن سو فقط محلول آب و شکر داريد و جدا کردن شکر از آب هم کار سختي نيست. جدا کردن يونهاي کلر و سديم هم با بازگرداني ستون تبادلگر اتفاق مي افتد.
روش چهارم: به علت تفاوت در وزن مولکولي شکر و نمک، ميتوان از سانتريفيوژ، که بر اساس تفاوت در وزن مولکولي مواد را از هم جدا ميکند، استفاده کرد.
روش پنجم: به علت تفاوت در اندازه ي بلورهاي نمک و شکر، ميتوان از صافي هايي با اندازه ي روزنه هاي بسيار ريز نيز استفاده کرد البته به شرطي که اندازه ي بلور بزرگتر را بدانيم.
البته از روش بسيار جالب تري هم مي توان استفاده کرد به اين صورت که شکر و نمک را جلوي يک تعداد مورچه مي ريزيم. مورچه ها شکر را جدا مي کنند و نمک باقي مي ماند